گاهی آنقدر زیر فشار دنیا قامتت خمیده می شود که توانی برای قد راست کردن در وجودت نمی ماند و حتی رمقی برای درد دل کردن و حرف زدن . و تنها این لحظه هاست که از عمق وجود درک می کنی یکی دارد به صدای شکستن تو گوش می دهد بی آنکه برایش حرفی گفته باشی یا کلمه ای بر زبان آورده باشی . دلت سبک می شود و روحت قرار می گیرد و از ناآرامی دست بر می داری ....

وقتی به خودت می آیی که می فهمی سبک شدی و به پهنای صورت اشک ریختی ....
آن موقع است که می فهمی وجودت را گرمایی احاطه کرده انگار کسی در آغوشت گرفته ...

آن موقع است که می فهمی در اوج اینکه شکسته شده ای و رمقی برای حرف زدن هم نداری ، کسی هست که به قلبت و درد دلت آگاه است و چشم راز دار خوبی برای دلت نیست .....

در من رمق دم زدن از عشــــــــــــق نمانده

بگذار که چون لاله همین لال بمانم ( بمیرم ) ...

از همان کودکی قایم باشک بازی را دوست داشتم .

یادم هست وقتی چند تا همسن و سال خودم پیدا می کردم ، اولین بازی مان همین قایم باشک بود .
یکی چشم می گذاشت و بقیه پشت رختخواب ها ، در و دیوار ، پرده ی آشپزخانه ، حمام یا هر سوراخ سمبه ی دیگری که در نظر اول ، امن می آمد پنهان می شدیم . تا آن نفری که چشم گذاشته بیاید و پیدایمان کند .

گاهی هم من چشم می گذاشتم و بقیه پنهان می شدند یا اصطلاحا قایم می شدند .
آنقدر ساده و پاک بودیم و شیطنت بچه گانه داشتیم که اگر هم جایمان لو نمی رفت ، خودمان طاقت نمی آوردیم و از هیجان جیغ می کشیدیم و به سمتی فرار می کردیم ...

حالا عمریست که هم چشم گذاشتم و هم خودم را در سوراخ سمبه های زندگی قایم کردم ولی نه جراءت چشم برداشتن و دنبال گشتن دارم و نه توان فریاد زدن و کمک خواستن ......!

                                                                من نشانی های خود را می دهم
                                                                یـــــــک نفر شـــــــاید مرا پیدا کند

خیلی خوبه همه چی برچسب ملی داشته باشه . مثل کارت ملی ، کفش ملی ، بانک ملی ، سرود ملی ، سر صدقه ی برخی حضرات چادر ملی و ( البته با عنایت ویژه مسئولین به جامعه نسوان جوان ) روز ملی دختران . آن هم در سالی که با تدبیر حکیمانه حضرت آقا (دام ظله ) سال اتحاد ملی و انسجام اسلامی نام گذاری شده ، یه جورایی شاید برا بعضی ها این مقارن گشتن دو ملی با هم ( روز ملی دختران در سال اتحاد ملی ....) حسابی حال میده ، به ویژه وقتی طرف تو مصاحبه این دو رو کنار هم بیاره و بشه تیتر یک روزنامه ای امروز صبح !!!!!!!!!!!!!!!!!!

هیچ چی بالفطره بد نیست اما وقتی نیت اکثر مسئولین این میشه که چندین تا کار تشریفاتی و آماری انجام دهند و هدف رفع تکلیف و دادن گزارش باشه خب نمیشه توقع داشت این همایش ها و هزاران سمینار که برگزار می شوند تاثیر گزار هم از آب در بیاد که اگه در اومد از دست در رفته !!!! اینجاست که باید گفت خطاب به مسئولین که سال به سال دریغ از پارسال !

و یکی از همون امور تشریفاتی و فرمایشی روز ملی دختران است که فکر کنم الان حدود 4 ساله که در یک چنین ایامی در بوق و کرنا می کنند که فلان همایش و مسابقه و نمایشگاه برگزار می شود و چند روز بعدد تر هم این برگزار می شود تبدیل میشه به برگزار شد و البته سال بعد هم خوراک خبری خیلی از مطبوعات میشه برا گزارش از آن نهاد و ارگان ذی ربط که *در سال گذشته اِن تا همایش برگزار شد ، اِن تا کتاب چاپ شد ، اِن تا ..... و کلی هم قد راست می کنند و سینه سپر که آقا ، ما هم !! و به راحتی آب خوردن بودجه سال آینده هم ردیف میشه .

اما حالا این فیلم و سریال هم چه کمکی به دختر ملی ( ایرانی ) ما کرد و می کند (آرزو بر جوانان عیب نیست ...) ، به کسی به ویژه خود ِ همان دختر ربطی ندارد ( ببینم اصلا چه معنی داره تا چیزی به دختر ربط پیدا نکرده از ش سوال کنه ؟ ها ؟!!!)

این روز ملی دختران هم مثل همان روز جوان است که هر سال با کلی سر و صدا و بریز به پاش برگزار میشه و هیچ گرهی از کار این جوانان بخت برگشته باز نمیشه . جالبه که هر سال به همون سبک قبل برگزار میشه چون حرف مرد یکی یه !! ( البته نامردیه نگم چرا امسال قیافه ها ی کادر برگزاری مذهبی بود با کمی ته ریش و بستن اخرین دکمه پیراهن در قسمت برادران و استفده قطعی از چادر در قسمت خواهران !! اینم از تحول امسال !) منفی بافی یا سیاه نمایی نمی کنم ولی جون ِ من بیا کلاه من و خودتو قاضی کن بهم بگو چند تا کار درست درمون برای دختر ایرونی ما که اینقدر در این روز ها سنگشو به سینه می زنیم انجام شده ؟؟؟؟؟؟؟؟!!!

چه کردیم که آمار دختران ملی فراری و دختران ملی معتاد ، دختران ملی .... و هزاران دختر ملی دیگر که گرفتار معضلات اجتماعی هستند ، کاهش پیدا کنه ؟ اصلا کاهش نه ! حداقل زیادتر نشه ؟ ها ؟

......

دیشب داداش ِساده ما می گه : چی میشد روز ملی پسران هم داشتیم !! با خودم گفتم ، داداش سر خوش ما رو باش ، تو روز ملی دختران چه گلی به سر ما زدند تو این 4 سال که به سر تو نزده باشند ..........؟  

شاید هفته پیش بود که در گیر و دار تدارک سفره افطار بودیم برای روزه داران سفره حضرت علی اکبر (ع) ، همه در جنب و جوش بودند یکی شستن سبزی ، یکی خرد کردن سبزی ها ، خرد کردن گوجه ،،،،،،، آه خدا چه قدر زود دیر شد ...

یکساعت مانده به اذان برنامه مناجات شروع شد و من که هفته های گذشته از حضور در جلسه معذور بودم (چون والدین اینگونه تشخیص دادند که دختر باید قبل تاریکی خونه باشه ما هم سمعا و طاعتا" راهمان را کج می کردیم سمت خانه با دلی حسرت زده ) این بار کلی هیجان داشتم که حتما از برنامه مناجات استفاده کنم ، داخل جلسه اداری بودم ، نیم نگاهی به ساعت و شکر خدا حاجی جلسه را تعطیل کرد و گفت مراسم افطار دیر می شود بچه ها معطلند .

من سر از پا نشناخته به سمت سنگر ( یه اتاق بزرگ که بچه ا با چتایی و عکس و سربند و .... آن را به سنگر مشتبه کرده بودند ) صدای مداح را که شنیدم دلم هُری ریخت پایین ، دلم از جا کنده شد . انگاری برای اولین باره که میخوای سمت خدا بری ، یه دلهره ، از صبح مراقب بودی خطا نکنی که روت نشه عصر تو جلسه آقازاده دردانه اش ( امام حسین ع ) بشینی . مدام مواظب بودی ، مراقب چشمت ، دستت ، پات ، گوش ، حتی افکاری که تو ذهنت میومد و میرفت ...

چادرمو تو صورتم انداختم و بدون اینکه چشم تو چشم کسی بشم رفتم نشستم یه گوشه ، و انگار یه عمره که دلت میخواسته اینجا باشی و نشده

دلم آروم نمی شد ، هر چی مداح پیشتر میرفت انگاری آتیش دل من هم بیشتر شعله می کشید . 

مداح زبون گرفته بود و تکرار می کرد که زیارت عاشورای امروز فرق می کنه ، یه خبری دارم که آخر جلسه می گم اونوقت می فهمی که هر کی الان تو جلسه است خود آقا انتخاب کرده . گریه و ضجه بچه ها با این حرف زیاد شد . اصلا حال و هوای جلسه فرق داشت شده بود مثل جلسه اول که هر کس مداح خودش بود و زبون گرفته بود و برا خودش بدون اینکه نگاه کنه کنارش کی نشسته تو تاریکیه سنگر با خدا و مولاش حرف می زد  .

حاج محمد هم تا میکروفن رو گرفت و چند کلمه گفت با اون نفس گرمش یه شور و سوز دیگه ای به محفل داد بدون اینکه بخواد حرف خاصی بزنه ، صداش فریاد گریه بود ، گریه جاموندن از رفقاش و غربت میون این همه غریبه ...

بین خواهران وبرادران پرده بود اما صدای ضجه برادرا هم بلند بود که شده بودن میوندار جلسه حضرت علی اکبر  ع . حاجی از کربلا گفت و اینکه داغشو به دل داره و با اینکه چنیدین بار براش جور شده بره ، اما خودش قبول نکرده ! می گفت ترسیدم و میترسم برم کربلا و زنده برگردم ...

می گفت دعا کنید زیارت واقعی رو نصیبتون کنند ، نه اینکه برید برگردید . اگه زیارت میخواین نمیشه زنده برگردین ، که البته گفت چرا میشه زنده برگشت و لی شرمندگیش میمونه که بعد یه مدت بازم دچار همون روزمره گی میشی امگار نه انگار که رفت یزیارت امام حسین ع

اینارو حاجی میگفت و های های گریه می کرد و بچه ها هم . و بعد هم مداح میکروفن  گرفت و گفت اون خبر اینه که قبل شروع جلسه یکی از رفقا از کربلا زنگ زده و گفته سلامتون رو به آقا رسوندم و نایب الزیارتون هستم .....

نسیمی جانفزا می آید                   بوی کرب و بلا می آید .... وا ویلا وا ویلا وا ویلا ....

اون از حرم آقا  می گفت و  تو ذهن من حرم امام رضا نقش می بست ، اون از ضریح شش گوشه می گفت و ضریح امام رضا ع ...

از صحن گفت و من تو صحن سقاخونه بودم .... اون میگفت آقا پس تا کی عقده به دل کرب بلا بمونیم و من این مصرع رو با خودم زمزمه می کردم یه ارتباط خاصیه بین توس و کرب و بلا               هر وقت که تنگ  میشه دلم میرم پیش امام رضا ع

و یاد جواب خواجه حافظ افتادم که نیت کردم و ...... این اومد که : یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم ....

و امروز دوباره دوشنبه است و روزه داران حضرت علی اکبر , تو سنگر دور هم جمع میشن ....

خدایا روزیم کن بتونم از این نعمت بهره مند بشم .

آمین