بعد از ماه ها و براي دومين بار در يک سال اخير، توانستم چند خطي در اين دنياي مجازي از روزگارم بنويسم؛ اندر احوالات يک حس ناب: پدر شدن...
عاشق لحظاتي است که کنارش دراز مي کشم و شروع مي کنيم به کشتي گرفتن. اندکي نامردي است چرا که هنوز نه قادر است دست هايش را در اختيار کامل بگيرد و نه... تنها کاري که مي کند رساندن دهانش به صورتم و گاز زدن آن با دندان هايي است که هنوز هيچ کدامشان در نيامده اند و البته لگد زدن بي هدف به هيکل غول پيکر موجودي که خودش را خراب کرده است روي سر او!